خروج باب  35 – قربانی‌هایی برای خیمه

دعوت برای دریافت قربانی.

1. آیات (1-3) فرمان به برگزاری روز شبّات.

موسی همۀ جماعت بنی‌اسرائیل را گرد آورد و بدیشان گفت: «این است آنچه خداوند شما را به انجام آن فرمان داده است: شش روز کار می‌باید کرد، اما روز هفتم روز مقدس برای شما باشد، شَبّاتِ فراغت برای خداوند. هر که در این روز کاری کند باید کشته شود. در روز شَبّات در هیچ‌یک از منازل خویش آتشی نیفروزید.»

الف. شش روز کار می‌باید کرد، اما روز هفتم روز مقدس برای شما باشد، شَبّاتِ فراغت برای خداوند: در فصول پیش رو، کارهای زیادی وجود دارد که اسرائیل باید انجام دهد. آنها می­بایست خیمه­ای پیچیده و دقیق برای ملاقات بَنا می­کردند. با این وجود، پیش از انجام هر اقدامی، باید به آنها خاطرنشان کرد، که داخل آرامی خدا گشته و شبّات را محترم شمارند.

یک) همان اصل برای رفتار ما (گام برداشتنِ ما) با خدا نیز صحت دارد. هر عملی که برای خداوند انجام می­دهیم باید از آسایش ما در او حاصل شده باشد و این آسایش در کار کامل او برای ما حاصل گردید.

ب. هر که در این روز کاری کند باید کشته شود: این دعوتی سختگیرانه به فرمانبرداری بود. پیش از آنکه آنها عمل برپاییِ خیمه را انجام دهند، خدا نخست اسرائیل را به عمل سادۀ فرمانبرداری فراخواند. فرمانبرداری، پیش نیازی برای خدمت به خداوند است.

یک) «چرا ضروری بود که اغلب به شبّات اشاره داده شود؟ (23:16-30؛8:20-11 ؛ 12:23؛ 13:31-17). برپایی شبّات برترین تضمین ادامۀ وفاداری به خدا بود.» (توماس)

دو) زبان عبری دو واژه برای کار دارد: avodah  و melachah.  avodah اصطلاحی عمومی به مفهوم کار است، در حالی که melachah واژه­ای است که بیشتر مرتبط به تجارت و چیزهایی است که به ویژه در روز شبّات ممنوع است. شخصی ممکن است بگوید که در این قسمت خدا انجام بعضی کارها در روز شبّات (avodah) را مجاز دانسته است، اما اعمال خاصی را در روز شبّات مجاز ندانسته است، به‌خصوص اعمال مرتبط با تجارت (melachah).

سه) آتشی نیفروزید: «یهودیان این خطابه را به مفهوم منع برافروختن آتش، فقط برای انجام دادنِ کار یا تهیۀ خوار و بار در نظر می­گیرند؛ اما برای روشنایی و گرما، روشن نمودن آتش در روز شبّات را مشروع در نظر می­گیرند.» (کلارک)

2. آیات (4-9) دریافت چیزهایی که برای برپاییِ مسکن مورد نیاز است.

موسی به همۀ جماعت بنی‌اسرائیل گفت: «این است آنچه خداوند فرمان داده است: از آنچه دارید، هدیه‌ای به خداوند تقدیم کنید. هر که از دل مایل به این کار باشد هدیه‌ای از اینها برای خداوند بیاورد: طلا، نقره و برنج؛ نخ آبی، ارغوانی و قرمز و کتان ریزبافت؛ پشم بز؛ پوست قوچ که به رنگ سرخ رنگ شده باشد؛ چرم نازک؛ چوب اقاقیا؛ روغن برای چراغ‌ها؛ ادویه برای روغن مسح و بخور خوشبو؛ سنگ‌های عقیق و سنگ‌های گرانبهای دیگر جهت نشاندن بر ایفود و پیش‌سینه.

الف. این است آنچه خداوند فرمان داده است: حال وقت آن بود که چیزی را که خدا در خروج 25-31 دربارۀ ساخت مسکن و لوازم در ارتباط با آن موسی را فرمان داد، به انجام رساند.

یک) «این عبارت به طور عمدی تکرار شده است تا به وفاداری موسی در تحقق رهنمودهای خدا اشاره کند (خروج 9:25).» (کول)

ب. از آنچه دارید، هدیه‌ای به خداوند تقدیم کنید. هر که از دل مایل به این کار باشد هدیه‌ای از اینها برای خداوند بیاورد: این هدیه از فرمان خدا حاصل می‌شد، نه از شیوه­های زیرکانۀ موسی برای جمع‌آوری ملزومات. این امر، روش معمول خدا را نشان می‌دهد که چطور منابع را برای کارهای خود فراهم می‌کند: با هدایایی که قومش با دِلی مایل داده­اند.

یک) خدا می­توانست با یک اعجاز سبب گردد که پول و مواد مورد نیاز پدیدار شود. اما با این وجود، انتخاب کرد تا اعمال خود را از راه هدایای مشتاقانه مردمش تأمین نماید. او این‌گونه عمل می­کند به همین دلیل ما باید قومی سخاوتمند باشیم.

دو) این ایده در نامه دوم قرنتیان 7:9 تکرار شده است: «هر کس همان قدر بدهد که در دل قصد کرده است، نه با اکراه و اجبار، زیرا خدا بخشندۀ شادمان را دوست می‌دارد.»

 ج. طلا، نقره و برنج؛ نخ آبی، ارغوانی و قرمز و کتان ریزبافت؛ پشم بز؛ پوست قوچ که به رنگ سرخ رنگ شده باشد: اینها مواد مورد نیاز به جهت بَرپایی مسکن براساس فرمان خروج 25-31 بودند.

3. آیات (10-19) هماهنگ ساختن فعالیت و برنامه‌ریزی کارها به جهت برپاییِ مسکن.

«در میان شما هر کس مهارتی دارد، بیاید و آنچه را خداوند فرمان داده است بسازد: مسکن با چادر و پوشش آن، گیره‌ها، تخته‌ها، تیرهای افقی، ستون‌ها و پایه‌های آن، صندوق و تیرک‌هایش، جایگاه کفّاره و حجاب حائلِ آن، میز و تیرک‌هایش با تمامی وسایل آن، نان حضور، چراغدان برای روشنایی با لوازم آن، چراغ‌هایش و روغن برای روشنایی؛ مذبح بخور با تیرک‌هایش، روغن مسح و بخور خوشبو؛ پرده برای درگاهِ مدخلِ مسکن؛ مذبح قربانی تمام‌سوز با شبکۀ برنجی آن، تیرک‌هایش و تمامی وسایل مربوط به آن؛ تشت برنجی با پایه‌اش؛ پرده‌های صحن با ستون‌ها و پایه‌هایش، و نیز پردۀ ورودی صحن؛ میخ‌های مسکن و میخ‌های صحن و طنآب‌های آن؛ جامه‌های بافته‌شده برای خدمت در قُدس، یعنی جامه‌های مقدس هارونِ کاهن و جامه‌های پسرانش برای کهانت.»

الف. در میان شما هر کس مهارتی دارد، بیاید و آنچه را خداوند فرمان داده است بسازد: خدا فرمان داد که عمل ساخت خیمه و اسباب و اثاث آن از میان کسانی که مهارت دارند (بنی‌اسرائیل) باشد.

ب. مسکن با چادر و پوشش آن: این فهرست لوازم خیمه که باید تهیه شوند، در خروج ۳۱-۲۵ تکرار شده است، بیان می­کند.

4. آیات (20-29) دریافت هدیه به جهت برپاییِ خیمه.

آنگاه تمامی جماعت بنی‌اسرائیل از حضور موسی بیرون رفتند، و هر که رغبت داشت و در قلبش بود، پیش آمد و برای کار خیمۀ ملاقات، تمامی خدمات مربوط به آن و نیز جهت جامه‌های مقدس، هدیه به خداوند تقدیم کرد. همۀ کسانی که از دل مایل بودند، از زن و مرد، آمدند و همه نوع زیورهای طلا از سنجاق سینه، گوشواره، حلقه و زینت‌ها به همراه آوردند. آنان همگی هدایای طلای خود را به خداوند تقدیم کردند. تمام کسانی که نخ‌های آبی، ارغوانی یا قرمز، کتان ریزبافت، پشم بز، پوست به رنگ سرخ شدۀ قوچ یا چرم نازک داشتند، آنها را آوردند. هر که هدیه‌ای نقره‌ای یا برنجین داشت نیز آن را به خداوند تقدیم کرد. هر که چوب اقاقیا برای هر قسمت از کار داشت، آن را آورد. زنانِ صنعتگر نیز به دست خود ریسندگی کردند و آنچه را که رشته بودند، از نخ‌های آبی، ارغوانی و قرمز یا کتان ریزبافت، با خود آوردند. همۀ زنانی که مایل بودند مهارتشان را به کار برند، پشم بز رشتند. رهبران قوم سنگ‌های عقیق و دیگر سنگ‌های گرانبها را آوردند تا بر ایفود و پیش‌سینه نشانده شود. آنان همچنین ادویه و روغن برای روشنایی، برای روغن مسح و برای بخور خوشبو آوردند. همۀ مردان و زنان اسرائیلی که مایل بودند، داوطلبانه برای انجام کاری که خداوند به‌واسطۀ موسی فرمان داده بود، هدیه آوردند.

الف. تمامی جماعت بنی‌اسرائیل از حضور موسی بیرون رفتند: پس از آنکه موسی از آنها درخواست نمود که هدایا بدهند، آنها را به خانه فرستاد تا تصمیم بگیرند که چه چیزی می­خواهند هدیه دهند. این نمایان می­سازد که موسی از شگردهای فریبنده، همچون تقاضا از مردم به منظور تصمیم‌گیری سریع و عمومی در باب تقدیم هدایایشان استفاده نمی‌کرد. هیچ فریبی در تقاضای موسی نبود.

یک) موسی قصد نداشت که رقابتی ترتیب دهد که یک قبیله را در برابر قبیله­ای دیگر بگذارد تا مشاهده کند کدام قبیله می­تواند بیشترین پول را گِرد آورد، یا هر چیز دیگری از آن قبیل. خدا این عمل را در دِل مردم انجام داد.

ب. هر که رغبت داشت… در قلبش بود، پیش آمد… همۀ کسانی که از دل مایل بودند… همۀ زنانی که مایل بودند… داوطلبانه برای خداوند هدیه آوردند… که مایل بودند: ایدۀ آزادی و نبودِ اجبار در هدیه دادن، تکرار و تأکید شده است.

یک) «اشتیاق مردم همواره تکرار شده است (آیات 21، 22، 26، 29؛2:36).» (کایسر)

دو) با اینکه در دل خود اشتیاق داشتند، اما نمی­دانستند چه چیزی هدیه دهند، چه زمانی هدیه دهند، یا چگونه هدیه دهند؛ تا آنکه موسی آنها را هدایت نمود. به دل­های راغب همچنان می­بایست گفته شود که چه وقتی  احتیاجی وجود دارد، و آنها به چه صورت می­توانند آن نیاز را رفع نمایند.

ج. هدیه به خداوند… هدایای طلا… هدیه به خداوند…هدیه­ای که از دل مایل بودند: و نیز مشخص بود که آنها دقیقاً به چه کسی هدیه دادند. به خداوند، نه به موسی یا حتی به قوم.

د. از زن و مرد… همۀ کسانی که… تمام کسانی که نخ‌های آبی، ارغوانی یا قرمز… هر که چوب اقاقیا داشت… زنانِ صنعتگر… همۀ زنانی که مایل بودند… رهبران سنگ‌های عقیق آوردند: در این امر مشاهده می­کنیم که چه تعدادی از افراد از اسرائیل در این امر مشارکت نمودند. تنها افراد غَنی نبودند، بلکه هر فردی که می‌توانست و دِلی مایل داشت، هدیه ‌داد. دل­های مایل بسیاری وجود داشت.

یک) «همه در ساخت قُدس برای یهوه سهیم هستند و بدون ایفای نقش هریک از آنها، نمی‌تواند کامل گردد (در مقایسه با افسسیان 16:4).» (کول)

دو) مردم آنچه می­توانستند هدیه دادند. همه نمی­توانستند طلا یا سنگ‌های ارزشمند هدیه دهند، اما می­توانستند مقداری پشم بُز هدیه دهند. مطمئناً هدیه­ای از پشم بُز در نزد خدا می­توانست به همان میزانِ هدیۀ طلا مورد پذیرش واقع شود، اگر که با دل صحیح داده شود.

هماهنگ ساختنِ ساخت و ساز خیمه.

1. آیات (30-35) دعوت بِصَلئیل و اُهولیاب.

آنگاه موسی به بنی‌اسرائیل گفت: «بنگرید که خداوند بِصَلئیل پسر اوری نوۀ حور از قبیلۀ یهودا را برگزیده است، و او را با روح خدا پر کرده، بدو مهارت، فهم و دانش در انواع صنایع بخشیده است، تا از طلا و نقره و برنج نقش‌های هنری بریزد، سنگ ببُرد و بتراشد، صنایع چوبی بسازد و در انواع هنرها مشغول کار شود. نیز به او و اُهولیاب پسر اَخیسامَک از قبیلۀ دان، این توانایی را بخشیده که به دیگران تعلیم دهند. خدا به ایشان مهارت بخشیده است تا هر نوع کاری را که حکاکان، طراحان و گلدوزان با نخ‌های آبی و ارغوانی و قرمز بر کتان ریزبافت می‌کنند، یعنی کارهایی را که هر نوع صنعتگر یا طراح ماهر انجام می‌دهد، خود انجام دهند.»

الف. او را با روح خدا پر کرده، بدو مهارت، فهم و دانش در انواع صنایع بخشیده است: خدا بِصَلئیل و اُهولیاب را به‌عنوان پیمانکاران عمومی این پروژه ساختمان‌سازی برگزید. او آنها را با مسح ویژه­ای از روح‌القدس برای انجام آن کار مجهز نمود.

ب. یعنی کارهایی را که هر نوع صنعتگر یا طراح ماهر انجام می‌دهد: رهبران کار ساخت ساختمان خیمه، برای انجام این عمل مهم و شایسته از روح‌القدس الهام بی­همتایی گرفتند. از آن‌رو که خدا می‌خواست کار بر مبنای طرح به‌خصوصی پیش رود (خروج 9:25)، معقول بود که وی بعضی افراد را برای انجام آن عمل اِلهام بخشید.

2. آیۀ (1:36) هماهنگی کارها.

«بِصَلئیل، اُهولیاب و همۀ افراد ماهری که خداوند بدیشان مهارت و فهم بخشیده است تا بدانند چگونه باید کارهای مربوط به بنای قُدس را انجام دهند، باید درست مطابق آنچه خداوند فرمان داده است این کار را به انجام رسانند.»

الف. همۀ افراد ماهر… باید درست مطابق آنچه خداوند فرمان داده است، به انجام رسانند: این به کارگران تحت امر بِصَلئیل و اُهولیاب بستگی داشت که از فرمانی که خداوند به آنها داده بود، اطاعت نمایند.