فصل به فصل، آیه به آیه، استفاده آسان و همیشه رایگان!
هوشع باب ۱۰ – اسرائیل پادشاهی ندارد
تحلیل وضعیت گناه‌آلود اسرائیل.
۱. آیات (۱–۲) تاک بی‌حاصل اسرائیل.
اسرائیل تاکی برومند است
که میوه برای خویشتن می‌آورد.
هر چه میوه‌اش افزون گشت،
مذبح‌های خویش را افزون گردانید؛
و هر چه سرزمینش نیکوتر شد
ستون‌های سنگی را نیز نیکوتر بنا کرد.
دل ایشان پر از ناراستی است؛
اکنون جزای تقصیرشان را متحمل خواهند شد.
خداوند مذبح‌های ایشان را در هم خواهد شکست؛
و ستون‌های ایشان را نابود خواهد کرد.
الف. میوه برای خویشتن می‌آورد: خدا به اسرائیل برکات مادی فراوانی داد، ولی آنها آن برکات را برای خود و اهداف بت‌پرستی خود صرف کردند (مذبح‌های خویش را افزون گردانید). اسرائیل از برکت خدا برخوردار بود، اما از آن برکات در راه‌های شریرانه استفاده کرد.
یک) پولس در غلاطیان ۵:۱۳ نسبت به گناهی مشابه هشدار می‌دهد: «ای برادران، شما به آزادی فرا خوانده شده‌اید، امّا آزادی خود را فرصتی برای ارضای نفس مسازید.» گاهی اوقات ما مسیحیان، آزادی و برکتی که خدا می‌بخشد را دریافت می‌کنیم و از آنها در راه‌های شریرانه استفاده می‌کنیم.
ب. دل ایشان پر از ناراستی است؛ اکنون جزای تقصیرشان را متحمل خواهند شد: چون اسرائیل برکت را دریافت کرده بود، بیش از هر زمان دیگری مسئول استفادۀ حکیمانه از آن بود. چون آنها از برکت خدا در راه‌های شریرانه استفاده می‌کردند، خدا مذبح‌های ایشان را که برای خدایان بت بنا کرده بودند، در هم خواهد شکست و ستون‌های ایشان را که برای بت‌ها ساخته شده بود، نابود خواهد کرد.
یک) دل ایشان پر از ناراستی است: اصل عبری برای «پر از ناراستی»، halaq است که دارای مفاهیم «تقسیم شده» (پیدایش ۱۴:۱۵، ۴۹:۷)، «چرب و نرم» (پیدایش ۲۷:۱۱، مزمور ۵۵:۲۱) یا «تملق» (مزمور ۵:۹، ۳۶:۲) است. بنابراین، منظور از این عبارت این است که اِفرایِم دلی «چرب و نرم»، متملق و ریاکار دارد.
دو) موضوع دل «متملق» یا «ریاکار» اسرائیل توسط زنای جومِر زن هوشع در اوایل کتاب منعکس شده است. دل اسرائیل نسبت به خدا مانند دل زنی خیانتکار است که می‌گوید شریک زندگی خود را دوست دارد، در حالی که دروغی بیش نیست.
سه) دل اسرائیل پر از ناراستی و ریاکاری بود و آن را در مذبح‌های بت‌پرستی نشان داد. اکنون، خداوند مذبح‌های ایشان را در هم خواهد شکست. «اکنون خدا در داوری خود کاری را انجام می‌دهد که آنها باید در پشیمانی انجام می‌دادند، یعنی «مذبح‌هایشان را در هم می‌شکند و تمثال‌هایشان را خراب می‌کند.» (کلارک)
۲. آیات (۳–۸) تخت سلطنت خالی اسرائیل.
به‌یقین اکنون خواهند گفت:
«پادشاهی نداریم،
زیرا از خداوند نمی‌ترسیم؛
اما اگر پادشاهی هم می‌داشتیم
برایمان چه می‌توانست کرد؟»
آنان سخنان بی‌محتوا می‌گویند؛
و به سوگندهای باطلْ عهدها می‌بندند؛
پس داوریِ معوّج چون علف‌های سمی
در شیارهای زمین خواهد رویید.
ساکنان سامِرِه برای گوسالۀ بِیت‌آوِن ترسانند،
و مردمانش برای آن ماتم خواهند کرد؛
و کاهنان بت‌پرستِ گوساله به جهت آن فریاد برمی‌آورند،
به جهت جلال آن که رخت بربسته است.
و آن بت به‌عنوان هدیه‌ای برای پادشاه بزرگ
به آشور برده خواهد شد.
اِفرایِم خجل خواهد شد،
و اسرائیل از تدابیر خود شرمسار خواهد گشت.
سامِرِه و پادشاهش نابود خواهند شد،
بسان ترکه‌ای شناور بر سطح آب.
مکان‌های بلند آوِن، که گناه اسرائیل باشد،
ویران خواهد شد،
و خار و خس بر مذبح‌هایشان خواهد رویید.
آنگاه به کوه‌ها خواهند گفت که: «ما را بپوشانید»،
و به تپه‌ها که: «بر ما فرو افتید.»
الف. پادشاهی نداریم: در داوری خداوند، قدرت‌های بیگانه بر اسرائیل مسلط شدند، بنابراین آنها دیگر پادشاه نداشتند. حتی بت‌هایی که به آنها احترام بسیار می‌گذاشتند و توکل می‌کردند، به‌عنوان گنجینه و غنیمت برای پادشاهان بیگانه به سرزمین‌های بیگانه برده خواهند شد.
ب. خار و خس بر مذبح‌هایشان خواهد رویید: پس از ویرانیِ تبعید، مذبح‌های بت‌پرستی اسرائیل که زمانی شلوغ بود، اکنون پر از خار و خس شده بود. این نتیجۀ رد کردن خداوند و در آغوش کشیدن خدایان بت توسط اسرائیل بود.
نصیحت خدا به اسرائیل گناهکار.
۱. آیات (۹–۱۱) خدا به اسرائیل می‌گوید که گناه خود را ببیند و تسلیم تأدیب او شود.
از ایام جِبعَه، ای اسرائیل، گناه کرده و در همان وضع باقی مانده‌ای.
پس آیا جنگ با شرارت‌پیشگان در جِبعَه بدیشان نخواهد رسید؟
هرگاه مرا پسند آید، ایشان را تأدیب خواهم کرد
و قوم‌ها بر ضد ایشان جمع خواهند شد،
آنگاه که به سبب دو شرارت خود در بند نهاده شوند.
اِفرایِم گوسالۀ ماده‌ای تربیت‌یافته بود
که خرمن‌کوبی را دوست می‌داشت،
و من بر گردن زیبایش یوغی ننهادم؛
اما اکنون بر گردن اِفرایِم یوغ خواهم نهاد؛
یهودا باید شخم بزند،
و یعقوب زمین را برای خود شیار کند.
الف. از ایام جِبعَه، ای اسرائیل، گناه کرده و در همان وضع باقی مانده‌ای: جِبعَه قبلاً در هوشع ۹:۹ ذکر شده بود و گناه هولناکی که در داوران ۱۹ توصیف شده است را یادآوری می‌کند. حتی با وجود یک جنگ با شرارت‌پیشگان در جِبعَه، هنوز در اسرائیل شرارات وجود داشت. در اینجا، خدا خواست اسرائیل که عمداً چشمانش را بسته است، گناهشان را ببینند و از آن توبه کنند.
ب. هرگاه مرا پسند آید، ایشان را تأدیب خواهم کرد: خداوند اسرائیل و یعقوب را مانند حیوانات سرکش مزرعه کنترل و هدایت خواهد کرد، حتی اگر به او لگد بزنند.
۲. آیۀ (۱۲) خدا به اسرائیل می‌گوید که زمین سخت دل خود را شیار دهد.
برای خویشتن پارسایی بکارید،
و محبت را درو کنید؛
زمین بایرِ خود را شیار دهید،
زیرا زمان آن است که خداوند را بجویید
تا بیاید و پارسایی بر شما بباراند.
الف. برای خویشتن پارسایی بکارید، و محبت را درو کنید: اسرائیل بذر گناه را کاشته بود و به زودی داوری خدا را درو خواهد کرد. حتی اکنون نیز اگر پارسایی بکارند، در برداشت بعدی محبت را درو خواهند کرد.
یک) همۀ ما در زندگی خود چیزی می‌کاریم، اما آیا بذر پارسایی می‌کاریم؟ از بذرهایی که امروز، هفتۀ گذشته یا ماه گذشته کاشته‌ایم، چه «محصولی» رشد خواهد کرد؟
ب. زمین بایرِ خود را شیار دهید: خدا با گفتنِ زمین بایرِ خود را شیار دهید به اسرائیل، کاشتن و درو کردن را به تصویر می‌کشد. این زمین بیش از یک سال است که شخم زده نشده و سفت و سرسخت و در برابر دانه مقاوم است. کاشت بذر در زمین بایر فایدۀ چندانی ندارد؛ زمین ابتدا باید شیار شود.
یک) دلیل اینکه گاهی کلام خدا اعلام می‌شود و به نظر می‌رسد که تأثیر کمی دارد این است که روی زمین بایر می‌افتد -زمین سختی که اجازه نمی‌دهد بذر کلام نفوذ کند و بارور شود.
دو) چون زمین بایر سفت است، احتمالاً «نمی‌خواهد» شیار داده شود. زمین، سفت و متراکم است و تیغۀ گاوآهن هنگام شیار زدن، آن را به درد می‌آورد. اگر زمین بایر می‌توانست صحبت کند، هنگام شخم زدن احتمالاً فریاد می‌زد. با این حال، زمین تا زمانی که بایر باشد بی‌فایده است.
سه) عبارتِ زیرا زمان آن است که خداوند را بجویید به ما یادآوری می‌کند که زمین بایر را چگونه شیار دهیم. ما این کار را با جستن خداوند انجام می‌دهیم، نه جستن خود یا بت‌هایمان.
چهار) عبارتِ زیرا زمان آن است که نشان می‌دهد که زمان شیار دادن زمین بایر اکنون است. این کار باید فوراً انجام شود: فصل کاشت در حال سپری شدن است؛ و اگر بذر را در زمین نکارید، باران پاییزی خواهد گذشت و مزارع شما بی‌حاصل خواهد بود.» (کلارک).
ج. تا بیاید و پارسایی بر شما بباراند: این قسمت به ما می‌گوید که تا چه مدت باید زمین بایر را شیار دهیم و بذر پارسایی را در آن بکاریم. ما این کار را تا زمان برداشت محصول انجام می‌دهیم.
یک) استفادۀ خدا از تصویر کاشتن و درو کردن به ما یادآوری می‌کند که برداشت محصول گاهی اوقات در فصلی دیگر انجام می‌شود. گاهی اوقات مردم انتظار دارند که سال‌ها گناه بکارند، اما پس از کاشت پارسایی بلافاصله همان روز محبت را درو کنند. به کاشت پارسایی ادامه دهید، در موعد مقرر محبت درو خواهید کرد.
۳. آیات (۱۳–۱۵) خدا اسرائیل را از نتیجۀ هولناک مقاومت در برابر خود آگاه می‌کند.
اما شما شرارت را کاشتید،
ظلم را درو کردید،
و ثمرۀ دروغ را خوردید،
از آنجا که به راه خود اعتماد کردید
و به کثرت پهلوانان خویش؛
پس غریو جنگ در میان قوم تو بر خواهد خاست،
و همۀ قلعه‌هایت ویران خواهد شد؛
همان‌گونه که شَلمان در روز نبرد بِیت‌اَربیل را ویران کرد،
و مادران با فرزندانشان تکه و پاره شدند.
به سبب شرارت عظیمت، ای بِیت‌ئیل
با شما نیز چنین کرده خواهد شد.
به هنگام طلوع فجر
پادشاه اسرائیل یکسره هلاک خواهد شد.
الف. از آنجا که به راه خود اعتماد کردید: این اساس تمام گناهان است. ما به جای راه خدا به راه خود اعتماد می‌کنیم. ویرانی همیشه زمانی اتفاق می‌افتد که ما به جای راه خدا به راه خود اعتماد کنیم، و این ویرانی در انتظار اسرائیل بود.