هوشع باب ۱۴ – حکمت واقعی اسرائیل را به سوی خداوند برمی گرداند

«این بابی فوق‌العاده‌ در پایان چنین کتابی است. من هرگز انتظار نداشتم که از این درختچۀ خاردار، گلی به این زیبایی و میوه‌ای به این شیرینی برداشت شود. اما همین‌طور است: جایی که گناه افزون شد، فیض بی‌نهایت افزون‌تر گردید. هیچ بابی در کتاب‌مقدس از نظر رحمت نمی‌تواند از این باب پایانی کتاب هوشع غنی‌تر باشد؛ و با این حال، به لحاظ روال طبیعی امور انتظار می‌رفت که این باب داوری هولناکی را توصیف نماید. جایی که ما به دنبال سیاهی و تاریکی بودیم، اینک روشنایی نیمروز را بنگر!» (چارلز اسپرجن)

توبه اسرائیل و پاسخ خدا.

۱. آیات (۱–۳) آنچه اسرائیل باید در توبۀ خود بگوید.

ای اسرائیل، به سوی یَهوه خدایت بازگشت نما،

زیرا به سبب شرارت خود افتاده‌ای.

کلمات مناسب برگرفته،

به سوی خداوند بازگشت نما؛

او را بگو: «شرارت را به تمامی بیامرز،

و آنچه را نیکوست قبول فرما،

تا ثمرۀ لب‌هایمان را تقدیمت کنیم.

آشور ما را نجات نخواهد داد

و بر اسبان سوار نخواهیم شد،

و دیگر به کارِ دستان خود

نخواهیم گفت: ”خدای ما!“

زیرا تویی که بر یتیمان شفقت می‌کنی.»

الف. کلمات مناسب برگرفته، به سوی خداوند بازگشت نما: در بازگشت به سوی خداوند، اسرائیل باید طبق شروط خدا عمل کند، نه شروط خود. خدا می‌گوید: «وقتی به سوی من برمی‌گردی، کلمات مناسب برگیر. می‌خواهم نه با احساسی خاموش، بلکه با کلماتی مناسب از توبه و توکل به من به سوی من بازگردی.»

یک) وقتی به حضور خداوند می‌آییم، ضروری است که با کلمات مناسب برویم. برای در میان گذاشتن احساسات درونیِ خاموش و غیرقابل بیان با خدا نیز زمانی وجود دارد، اما اصل مشارکت و دعا با او چنین نیست. پرستش خدا امری هوشمندانه است و خدا ما را قادر ساخته است که با کلمات بتوانیم افکار و احساسات خود را منتقل کنیم. این کافی نیست که در حضور خداوند بنشینیم و نسبت به او احساس محبت کنیم. در عوض، از کلمات مناسب استفاده کنید –به خدا بگویید که او را دوست دارید. کافی نیست که در حضور خداوند احساس توبه کنیم. در عوض، از کلمات مناسب استفاده کنید و به خدا بگویید که در حضور او توبه می‌کنید.

دو) این همان دیدگاهی است که پولس در رومیان ۱۰:۸–۱۰ مطرح کرد: و در مقابل، چه می‌گوید؟ اینکه «این کلامْ نزدیکِ تو، در دهان تو، و در دل توست.» این همان کلامِ ایمان است که ما وعظ می‌کنیم، که اگر به زبان خود اعتراف کنی «عیسی خداوند است» و در دل خود ایمان داشته باشی که خدا او را از مردگان برخیزانید، نجات خواهی یافت. زیرا در دل است که شخص ایمان می‌آورد و پارسا شمرده می‌شود، و با زبان است که اعتراف می‌کند و نجات می‌یابد. خدا به ما فرمان می‌دهد که با او نه تنها با افکار یا احساسات، بلکه با کلمات ارتباط برقرار کنیم.

سه) از چه کلماتی استفاده کنیم؟ بهترین کلمات، آنهایی هستند که خدا در کلام خود به ما می‌دهد. وقتی ما از کلمات و دیدگاه‌های کتاب‌مقدس استفاده می‌کنیم و با خدا وارد ارتباط می‌شویم، در حضور او صدایی رسا و مؤثر به دست می‌آوریم.

ب. شرارت را به تمامی بیامرز، و آنچه را نیکوست قبول فرما: وقتی به سوی خداوند بازگشت می‌کنیم و از کلمات مناسب استفاده می‌کنیم، ابتدا باید فروتنانه به حضور او برویم. گناه و وابستگی کامل خود را به فیض خدا تصدیق کنیم.

ج. تا ثمرۀ لب‌هایمان را تقدیمت کنیم: معنای تحت‌اللفظی هوشع ۲:۱۴ این است، تا گوساله‌های لب‌هایمان را تقدیمت کنیم. چون اغلب گوساله‌های نر به‌عنوان قربانی تقدیم می‌شدند، مترجمان احساس کردند موجه خواهد بود اگر آن را تا ثمرۀ لب‌هایمان را تقدیمت کنیم ترجمه کنند. با این حال، تفسیر تحت‌اللفظی‌تر حاکی از آن است که کلمات ستایش، پرستش، اعتراف، دعا یا شفاعت ما به سادگی می‌توانند قربانی‌هایی در حضور خدا باشند.

د. آشور ما را نجات نخواهد داد و بر اسبان سوار نخواهیم شد، و دیگر به کارِ دستان خود نخواهیم گفت: «خدای ما!»: ما با بازگشت به سوی خداوند و استفاده از کلمات مناسب، از وابستگی خود به همۀ چیزهای دیگر چشم‌پوشی می‌کنیم. تصدیق می‌کنیم که خداوند و تنها خداوند می‌تواند زندگی ما را تغییر دهد.

ه. زیرا تویی که بر یتیمان شفقت می‌کنی: وقتی به سوی خداوند بازمی‌گردیم و از کلمات مناسب استفاده می‌کنیم، عظمت او را اعلام می‌کنیم. اعلام می‌کنیم که چه خدای عظیم و مهربانی داریم.

۲. آیات (۴–۷) خدا وعده می‌دهد که اسرائیل توبه‌کار را احیا کند.

من ارتداد ایشان را شفا خواهم داد؛

و ایشان را به‌رایگان دوست خواهم داشت،

زیرا غضب من از ایشان برگشته است.

من برای اسرائیل مانند شبنم خواهم بود،

و او مانند سوسن گل خواهد آورد.

همانند سرو لبنان ریشه خواهد دوانید،

و جوانه‌هایش رشد خواهد کرد.

شکوه او مانند درخت زیتون

و رایحه‌اش همچون سرو لبنان خواهد بود.

آنان که زیر سایه‌اش ساکنند باز خواهند ‌گشت،

و مانند گندم گل خواهند داد؛

همچون مو شکوفه خواهند آورد،

و آوازۀ آنها همچون شراب لبنان خواهد بود.

الف. من ارتداد ایشان را شفا خواهم داد: خدا دید که اسرائیل عزم کرده که از او روی بگرداند (هوشع ۷:۱۱)، اما وعده داد که ارتداد اسرائیل توبه‌کار را شفا دهد. او این کار را کرد نه به این دلیل که اسرائیل سزاوار آن بود، بلکه به این دلیل که در ذات اوست که ایشان را به‌رایگان دوست بدارد.

یک) این کلامْ دلسوزانه است: من ارتداد ایشان را شفا خواهم داد. این نشان می‌دهد که ارتداد ما از نظر خدا بیشتر یک بیماری است تا یک جرم. او نمی‌گوید: «من ارتداد ایشان را خواهم بخشید». «از قرار معلوم می‌گوید: ‘قوم بینوای من، به یاد دارم که آنها خاک هستند؛ آنها به خاطر سقوط در معرض هزاران وسوسه قرار دارند و خیلی زود گمراه می‌شوند؛ اما من آنها مانند عصیانگران رفتار نخواهم کرد، به آنها به‌عنوان بیماران خواهم نگریست و آنها همچون یک پزشک به من خواهند نگریست.» (اسپرجن).

دو) این کلام قطعی است: من ارتداد ایشان را شفا خواهم داد. نمی‌گوید «ممکن است شفا بدهم» یا «می‌توانم شفا بدهم» یا «می‌توانم برای شفای آنها تلاش کنم»، بلکه می‌گوید من ارتداد ایشان را شفا خواهم داد. برای شفای ارتداد خود نزد خدا بروید و او این کار را خواهد کرد! خدا چنان پزشک بزرگی است که به هیچ بیماری اجازه نمی‌دهد بدون شفا گرفتن مطب او را ترک کند.

سه) این کلام شخصی است: من ارتداد ایشان را شفا خواهم داد. او با قوم خود صحبت می‌کند و آنها را به صورت شخصی خطاب قرار می‌دهد. ما باید نزد طبیب اعظم بیاییم و بگوییم: »ارتداد مرا شفا ده. می‌خواهم به جای ‘ایشان‘ باشم.» برای اینکه شفا پیدا کنید، باید خود را جزو مرتدین به شمار بیاورید.

چهار) آیا دچار ارتداد شده‌اید؟ علائم آن ممکن است برای دیگران چندان واضح نباشد. وقتی درختی که بر اثر طوفان شکسته است را می‌بینید، به راحتی ممکن است بگویید که باد این کار را کرده است. اگر دقیق‌تر نگاه کنید، اغلب خواهید دید که حشرات برای مدت طولانی روی درخت مشغول کار بوده‌اند و آن را ضعیف و ضعیف‌تر کرده‌اند. واقعاً کار باد نبود -زیرا درختان مجاور در برابر باد مقاومت کرده‌اند. این اتفاق بر اثر کاهش تدریجی استحکام درخت رخ داده است، زیرا حشرات آن را به تدریج خورده‌اند.

ب. این متن به ما نشان می‌دهد که وقتی به سوی خداوند بازگردیم، چه چیزی احیا می‌شود.

• رشد احیا می‏شود (او … گل خواهد آورد).

• زیبایی احیا می‌شود (او مانند سوسن گل خواهد آورد).

• نیرو احیا می‌شود (همانند سرو لبنان ریشه خواهد دوانید).

• ارزش احیا می‌شود (شکوه او مانند درخت زیتون).

• لذّت باز می‌گردد (و رایحه‌اش همچون سرو لبنان خواهد بود).

• فراوانی احیا می‌شود (و مانند گندم گل خواهند داد؛ همچون مو شکوفه خواهند آورد، و آوازۀ آنها همچون شراب لبنان خواهد بود).

ج. جوانه‌هایش رشد خواهد کرد: وقتی خدا اسرائیل را احیا کند، قوم او نه فقط برای خود، بلکه برای دیگران برکت نیز خواهند بود.

اسرائیلی جدید.

۱. آیۀ (۸) اسرائیلِ احیا شده، عاری از بت‌هاست.

اِفرایِم را بیش از این با بت‌ها چه کار است؟

مَنَم که او را اجابت می‌کنم و مراقبش هستم.

من همانند صنوبرِ همیشه سرسبزم؛

میوۀ تو از من حاصل می‌شود.

الف. اِفرایِم را بیش از این با بت‌ها چه کار است؟ وقتی قوم خدا از ارتداد شفا می‌یابد، بر خود خداوند تمرکز می‌کند و نه بر هیچ بتی.

ب. میوۀ تو از من حاصل می‌شود: زمانی اسرائیل فکر می‌کرد که ممکن است از خود یا از بت‌های ملت‌ها میوه حاصل کند. اکنون که از ارتداد خود شفا یافته است، میوۀ خود را فقط از خدا حاصل می‌کند.

یک) میوۀ تو از من حاصل می‌شود می‌تواند دو منظور داشته باشد، که هر دو نیز درست است. اول، ما میوۀ مورد نیاز برای تغذیۀ جان‌های خود را از خدا و تنها از خدا حاصل می‌کنیم. دوم، ما میوه‌ای که باید برای جهان به ارمغان بیاوریم را از خدا و تنها از خدا حاصل می‌کنیم.

۲. آیۀ (۹) اسرائیلِ احیا شده، با حکمت گام برمی‌دارد.

هر آن که حکیم است،

بگذار این امور را درک کند؛

هر آن که فهیم است،

بگذار آنها را بداند.

زیرا راه‌های خداوند راست است،

و پارسایان در آنها گام برمی‌دارند،

اما عاصیان در آنها لغزش می‌خورند.

الف. هر آن که حکیم است؟ انسان حکیم این پیام را در سراسر کتاب هوشع خواهد دید. او خواهد فهمید که خدا از روی رحمت خود فرصت شگفت‌انگیزی برای توبه و احیا می‌دهد و نادیده گرفتن این دعوت کاری احمقانه و خطرناک است.

ب. راه‌های خداوند راست است: حتی در میان داوری موعود، انسان حکیم و فهیم می‌فهمد که راه‌های خداوند راست است، و می‌داند که اعلام داوری همیشه دعوت به توبه است.

یک) «از نظر زیبایی بیان، این سخنان پایانی هوشع جزو باب‌های به یاد ماندنی در عهد‌عتیق است. آنها مانند رنگین کمان پس از طوفان، نوید احیای نهایی اسرائیل را می‌دهند. این سخنان، شکوفایی کامل محبت بی‌وقفۀ خدا به قوم بی‌ایمانش، پیروزی فیض او، اطمینان از شفای اوست -که همگی با تصاویری توصیف شده‌اند که دل پرمحبت خدا را مکشوف می‌سازد.» (وود)