فصل به فصل، آیه به آیه، استفاده آسان و همیشه رایگان!
هوشع باب ۹ – تبعید شده و خشکیده
اسرائیل در داوری تبعید شد.
۱. آیات (۱–۴) پایان زندگی خوب در اسرائیل.
ای اسرائیل، شادی مکن،
و همچون قوم‌های دیگر وجد منما!
زیرا تو به خدای خویش خیانت ورزیده‌ای؛
تو در همۀ خرمنگاه‌ها
اجرت فاحشگی را دوست داشته‌ای.
خرمنگاه‌ها و چَرخُشت‌ها ایشان را سیر نخواهد کرد،
و شراب تازه مأیوس‌شان خواهد نمود.
در زمین خداوند باقی نخواهند ماند،
بلکه اِفرایِم به مصر باز خواهد گشت،
و در آشور طعام نجس خواهند خورد.
هدایای ریختنیِ شرابْ تقدیم خداوند نخواهند کرد،
و قربانی‌هایشان او را خشنود نخواهد ساخت.
همچون خوراکِ عزا برای ایشان خواهد بود،
و هر که از آن بخورد نجس خواهد شد.
زیرا خوراک ایشان تنها برای اشتهای خودشان خواهد بود،
و به خانۀ خداوند در نخواهد آمد.
الف. ای اسرائیل، شادی مکن، و همچون قوم‌های دیگر وجد منما: زمانی که هوشع این نبوت را بیان کرد، شاید اوضاع در اسرائیل چندان بد نبود. شاید مردم اوقات خوب و خوش زیادی داشتند. اما آنها نباید همچون قوم‌های دیگر شادی می‌کردند، زیرا داوری در راه بود.
یک) «اگرچه ما این را به‌طور قطع نمی‌دانیم اما احتمالاً هوشع بخش آغازین این پیشگویی را به‌عنوان موعظه‌ای به مناسبت عید برداشت محصول بیان کرده است … که مشخصۀ آن، جشن، شادی و رقص بوده است.» (بویس)
ب. تو در همۀ خرمنگاه‌ها اجرت فاحشگی را دوست داشته‌ای: اسرائیل در خرمنگاه، جایی که غلات در آنجا تهیه می‌شد، بت‌پرستی می‌کرد. آنها در آنجا بت‌ها را می‌پرستیدند زیرا باور داشتند که این کار به برداشت محصول کمک می‌کند. خداوند به دلیل بت‌پرستی آنها محصولشان را لعنت خواهد کرد و خرمنگاه‌ها و چَرخُشت‌ها ایشان را سیر نخواهد کرد.
ج. در زمین خداوند باقی نخواهند ماند: خدا نه تنها غلات و انگور آنها را لعنت خواهد کرد، بلکه آنها را از سرزمینشان بیرون خواهد کرد و به مصر و آشور تبعید خواهد نمود. در سرزمین‌های تبعید، نان یا خوراکی برای تقدیم قربانی به خداوند وجود نخواهد داشت، بلکه تنها برای زنده ماندن خواهد بود (زیرا خوراک ایشان تنها برای اشتهای خودشان خواهد بود).
۲. آیات (۵–۹) روزهای مجازات اسرائیل در مصر.
پس در روزهای عید چه خواهید کرد،
در ایام جشن‌های خداوند؟
زیرا اینک هرچند از نابودی جان به در برند،
مصر ایشان را گرد خواهد آورد
و مِمفیس دفنشان خواهد کرد.
خزائن نقرۀ ایشان را خارها به تصرف در خواهند آورد،
و خاربوته‌ها در خیمه‌هایشان خواهد رویید.
ایام مجازات آمده،
و روزهای مکافات فرا رسیده است؛
اسرائیل این را خواهد دانست.
نبیْ احمق شده است،
و صاحبِ روح، دیوانه،
به سبب شرارت بزرگ و نفرت بسیار تو.
نبی از جانب خدای من بر اِفرایِم دیدبانی می‌کند؛
اما دام صیاد بر همۀ راه‌هایش نهاده شده،
و دشمنی در خانۀ خدایش در انتظار اوست.
ایشان همچون ایام جِبعَه،
به عمق فساد فرو افتاده‌اند؛
پس او شرارت ایشان را به یاد خواهد آورد؛
و گناهانشان را مکافات خواهد رسانید.
الف. هرچند از نابودی جان به در برند: قوم اسرائیل در روزهای عید خود خداوند را محترم نشمردند، پس خداوند آنها را به تبعید خواهد برد. آنها در سرزمین‌هایی که به آن تبعید شده‌اند، نمی‌توانند جشن‌های خداوند را به جای بیاورند.
ب. نبیْ احمق شده است، و صاحبِ روح، دیوانه: این چیزی است که قوم اسرائیل دربارۀ هوشع گفته‌اند. وقتی رونق و کامیابی وجود داشت و همه خوشحال بودند، هوشع از داوری پیشِ رو خبر داد و آنها را به توبه دعوت کرد. آنها فکر می‌کردند او احمق و دیوانه است.
یک) «آنها در واقع گفتند: ‘وقتی ما از چنین محصول پرباری برخورداریم که خود دلیلی بر برکت خداست، آیا عاقلانه است که کسی یک داوری مانند این را نبوت کند؟» (بویس)
ج. همچون ایام جِبعَه: داوران باب ۱۹ جنایات هولناکِ انحراف و خشونت در اسرائیل را در دوران داوران توصیف می‌کند. هوشع می‌گوید که در زمان او شرایط در اسرائیل به همان اندازه بد است.
اسرائیل، خشکیده و بی‌حاصل در داوری.
۱. آیات (۱۰–۱۴) خدا بی‌حاصلی و داغداری می‌فرستد.
اسرائیل را همچون انگور در بیابان یافتم؛
پدران شما را چون نوبر انجیر در ابتدای موسمش دیدم.
اما چون ایشان به بَعَل‌فِغور آمدند،
خویشتن را وقف قباحت کردند
و مانند معشوق خویش مکروه گشتند.
جلال اِفرایِم مانند پرنده‌ای خواهد پرید،
و هیچ تولد یا حاملگی یا آبستن‌شدنی در کار نخواهد بود!
حتی اگر فرزندان بپرورند،
داغِ تمامی آنها را بر دلشان خواهم نهاد.
به‌راستی که وای بر ایشان
آنگاه که از ایشان دور شوم!
اِفرایِم را دیدم که همانند صور
در چمنزار نیکو غرس شده بود؛
اما اِفرایِم فرزندانش را
به کشتارگاه بیرون خواهد آورد.
خداوندا، بدیشان بده!
چه چیز را؟
رَحِمی سقط‌کننده
و سینه‌هایی خشک.
الف. همچون انگور در بیابان … چون نوبر انجیر در ابتدای موسمش: خدا از روزهایی که اسرائیلْ حاصلخیز و نسبت به او وفادار بود به خوبی یاد می‌کند. انگور در بیابان و نوبر انجیر در ابتدای موسمش برکات غیرمنتظره‌ای هستند. زمانی اسرائیل برای خدا اهمیت خاصی داشت، گویی کسی انگور شیرینی در بیابان می‌یافت.
یک) «آنها وفادار بودند و مانند انگوری رسیده برای مسافری تشنه در بیابان، خوشایند خواهند بود.» (کلارک)
ب. اما چون ایشان به بَعَل‌فِغور آمدند: گناه و بت‌پرستی اسرائیل در زمان هوشع مانند گناه آنها در بَعَل‌فِغور در اعداد ۲۵ بود که با بت‌پرستی و فساد جنسی همراه بود.
ج. مانند معشوق خویش مکروه گشتند: اسرائیل بت‌های شرم‌آور خود را دوست داشت و مانند آنها شده بود. ما مانند خدایی خواهیم شد که دوستش داریم و او را عبادت می‌کنیم، خواه خداوند باشد و خواه مانند یک مکروه.
د. هیچ تولد یا حاملگی یا آبستن‌شدنی در کار نخواهد بود: اسرائیل بر خلاف حاصلخیزی خود در گذشته، اکنون بی‌حاصلی و داغداری را تجربه خواهد کرد (داغِ تمامی آنها را بر دلشان خواهم نهاد) که توسط خدایی که او را رد کردند به آنها داده خواهد شد.
ه. خداوندا، بدیشان بده! چه چیز را؟ موضوع این است که هوشع یک دعای پر از خشم را بر ضد قوم آغاز کرد («خداوندا، بدیشان بده»)، سپس مکث کرد زیرا دل خود را بررسی کرد و نمی‌دانست چه دعایی باید بکند («چه چیز را؟»). در پایان، برای آنها رَحِمی سقط‌کننده و سینه‌هایی خشک درخواست کرد. هوشع واقعاً برای رحمت دعا کرد. او با آگاهی از داوری پیشِ رو، این‌طور دعا کرد: «خداوندا، فرزندان کمی به آنها عطا کن تا آن فرزندان مجبور نباشند با وحشت داوری تو در آینده روبرو شوند.»
یک) گاهی اوقات کسانی که در یک کلیسا یا یک گروه خود را از دیگران روحانی‌تر و به خدا نزدیک‌تر می‌بینند، از دست کسانی که ظاهراً مشتاق خداوند نیستند، عصبانی و ناامید می‌شوند. ناامیدی آنها قابل درک است، اما آنها نیز باید مانند هوشع در دعای خود مکث کنند. آرزوی احیا و شور روحانی در میان قوم خدا چیز خوبی است، اما اگر این امر باعث غرور، عصبانیت یا تلخی نسبت به دیگران شود، شیطان یک پیروزی بزرگ به دست آورده است.
۲. آیات (۱۵–۱۷) خدا خشکی و سرگردانی را بر اسرائیل می‌فرستد.
همۀ شرارت ایشان در جِلجال است؛
در آنجا از ایشان متنفر گشتم.
به سبب شرارت اعمالشان
ایشان را از خانۀ خود بیرون خواهم راند.
دیگر ایشان را دوست نخواهم داشت
زیرا همۀ رهبرانش یاغی‌اند.
اِفرایِم خشک شده
و ریشه‌هایش خشکیده است؛
میوه نخواهد آورد.
حتی اگر فرزندان بزایند
جگرگوشه‌هایشان را خواهم کشت.
خدای من ایشان را طرد خواهد کرد
زیرا به او گوش فرا ندادند؛
و در میان قوم‌ها سرگردان خواهند شد.
الف. همۀ شرارت ایشان در جِلجال است؛ در آنجا از ایشان متنفر گشتم: همان‌طور که قبلاً در هوشع ۴:۱۵ ذکر شد، خدا شهر جِلجال را به‌عنوان مرکز بت‌پرستی در اسرائیل تحقیر کرد. زمانی، جِلجال مکانی بود که انبیا زیر نظر ایلیا و الیشع آموزش می‌دیدند (دوم پادشاهان ۱:۲؛ ۳۸:۴). اما در دوران هوشع به مرکز پرستش دروغین تبدیل شده بود (هوشع ۱۵:۴، ۱۱:۱۲؛ عاموس ۴:۴، ۵:۵).
ب. ایشان را از خانۀ خود بیرون خواهم راند: از این نظر، تبعید بهترین مجازات برای اسرائیل بود. آنها خانۀ خدا، زمین او را بی‌حرمت کرده بودند، بنابراین او آنها را از خانۀ خود «بیرون خواهد کرد».
ج. میوه نخواهد آورد … جگرگوشه‌هایشان را خواهم کشت: یکی از دلایل اصلی که اسرائیل به دنبال بت‌هایی مانند بعل و عَشتاروت رفت این بود که تصور می‌شد آن خدایانْ باروری و حاصلخیزی به ارمغان می‌آورند. خدا به اسرائیل یادآوری می‌کند که او کسی است که واقعاً بر رَحِم‌ها حاکمیت دارد و باروری آنها را به نازایی و بی‌حاصلی تبدیل خواهد کرد.
د. خدای من ایشان را طرد خواهد کرد زیرا به او گوش فرا ندادند: این دقیقاً همان چیزی است که خداوند تحت عهد قدیم وعده داد (تثنیه ۱۴:۳۰–۱۸). خوشبختانه، ما می‌توانیم با ایمان به یک عهد تازه و بهتر به نزد خدا بیاییم، جایی که او وعده می‌دهد که گناهانمان را دیگر به یاد نخواهد آورد (عبرانیان ۸:۱۲، ۱۰:۱۶–۱۷).