فصل به فصل، آیه به آیه، استفاده آسان و همیشه رایگان!
میکاه باب ۲ – قوم گناهکار خدا
گناهان طمع و غرور.
۱. آیات (۱–۲) طمع در میان قوم خدا.
وای بر آنان که نقشه‌های پلید می‌کشند،
و بر بسترهای خویش شرارت را تدبیر می‌کنند.
در روشنایی صبح آن را به عمل می‌آورند،
زیرا قدرت انجامش را دارند.
بر مزرعه‌ها طمع می‌ورزند و آنها را غصب می‌کنند؛
بر خانه‌ها نیز، و آنها را به چنگ می‌آورند.
بر مرد و اهل خانه‌اش ظلم می‌کنند،
و بر آدمی و میراثش ستم روا می‌دارند.
الف. وای بر آنان که نقشه‌های پلید می‌کشند: همۀ گناهان در نظر خدا بد است، اما گناه با برنامه‌ریزی قبلی بدتر است. در اینجا میکاه به‌صراحت با کسانی سخن گفت که نقشه‌های پلید می‌کشند، که در این مورد کسانی هستند که به‌خاطر حرص و طمع خود به دیگران ظلم می‌کنند.
ب. در روشنایی صبح آن را به عمل می‌آورند: این افراد شرور تمام شب را با فکر اعمال شریرانه سپری می‌کنند و در روشنایی صبح مشتاقانه از خواب بیدار می‌شوند تا به همسایگان خود ظلم کنند و خشونت بورزند.
یک) این همچنین ممکن است به اقدامات قانونی در دوران باستان اشاره داشته باشد. در دنیای باستان، دادگاه‌ها در روشنایی صبح باز می‌شدند زیرا خورشید در حال طلوع نوری است که تاریکی را از بین می‌برد. میکاه فساد دادگاه‌های اسرائیل را دید و توضیح داد که آنها دزدی و شرارت خود را در روشنایی صبح که دادگاه‌ها باز می‌شدند به عمل می‌آوردند.
ج. زیرا قدرت انجامش را دارند: گناهانی هستند که ما هرگز مرتکب نمی‌شویم زیرا هرگز در شرایط انجام آنها قرار نمی‌گیریم. آزمون واقعی زمانی است که قدرت انجام گناه را داریم ولی به خداوند وفادار می‌مانیم.
۲. آیات (۳–۵) قوم مغرور خدا تحقیر می‌شوند.
پس خداوند چنین می‌گوید:
هان من بلایی بر ضد این خاندان تدبیر می‌کنم
که از آن جان به در نتوانید برد،
و با گردن افراشته راه نخواهید رفت،
زیرا آن زمان، زمان بلا خواهد بود.
در آن روز بر شما طعنه خواهند زد
و چون ماتمیان مرثیه خوانده، خواهند گفت:
«به تمامی هلاک گشته‌ایم؛
او نصیب قوم مرا تغییر داده است؛
ببینید چگونه آن را از من دور می‌کند،
و مزرعه‌های ما را میان مرتدان تقسیم می‌نماید!»
پس در جماعت خداوند کسی برای تو نخواهد بود
که به قرعه، زمین را با ریسمانِ اندازه‌گیری تقسیم کند.
الف. من بلایی بر ضد این خاندان تدبیر می‌کنم: قوم ظلم کردند؛ خدا بلایى بر ضد آنها تدبیر کرد. خدا بر اساس عدل و انصاف خود، همان‌طوری با آنها رفتار کرد که خود با دیگران رفتار کرده بودند.
ب. با گردن افراشته راه نخواهید رفت، زیرا آن زمان، زمان بلا خواهد بود: میکاه قوم خدا را به‌خاطر غرورشان سرزنش کرد و اعلام کرد که در زمان بلای پیشِ رو -زمان داوری پیشِ رو بر قوم خدا- آنها سرافکنده خواهند شد و دیگر با گردن افراشته راه نخواهند رفت.
ج. مزرعه‌های ما را میان مرتدان تقسیم می‌نماید: در این داوری که پیشِ رو بود -به‌ویژه داوری بر اسرائیل توسط امپراتوری آشور- آنها سرزمین خود را به بیگانگان واگذار خواهند کرد.
اگرچه قوم خدا بر ضد کلام او گناه می‌کنند، اما خدا به آنها وعدۀ احیا می‌دهد.
۱. آیات (۶–۹) قوم خدا کلام انبیای او را رد می‌کنند.
ایشان موعظه کرده، می‌گویند: «موعظه مکنید؛
بدین چیزها موعظه نباید کرد؛
رسوایی دامنگیر ما نخواهد شد.»
ای خاندان یعقوب، آیا درست است که گفته شود:
مگر صبر خداوند به سر آمده است؟
آیا اینها اعمال اوست؟
آیا کلام او برای آن کس که به درستی گام بر‌دارد نیکو نیست؟
اما در ایام اخیر قوم من به دشمنی برخاسته‌اند؛
شما ردای نفیس را از تن آنان که در امنیت ره می‌سپارند به در می‌آورید،
از تن آنان که از جنگ بازمی‌گردند.
زنانِ قوم مرا از خانه‌های باصفایشان بیرون می‌رانید،
و فرزندان ایشان را تا به ابد از جلال من محروم می‌کنید.
الف. موعظه مکنید: وقتی انبیای خدا نزد قوم او آمدند، آنها پیام انبیا را نپذیرفتند. آنها کلام خدا را به‌عنوان موعظۀ صرف نادیده گرفتند. در نتیجه، خدا از فرستادن انبیا دست کشید (بدین چیزها موعظه نباید کرد). خوشبختانه قوم خدا قبل از اینکه خدا از فرستادن انبیا دست بکشد به هشدار میکاه پاسخ دادند، اما این کار مدتی طول کشید.
یک) میکاه خدمت خود را در دوران سلطنت یوتام آغاز کرد، اما کسی به او گوش نکرد. سپس در دوران سلطنت آحاز نبوت کرد، اما باز کسی به او گوش نکرد. سرانجام در دوران سلطنت حِزِقیا نبوت کرد و رهبران و قوم توبه کردند. میکاه تسلیم نشد، حتی با وجود اینکه نتایج به کندی حاصل می‌شد. میکاه بین ۱۶ تا ۲۵ سال موعظه کرد و قبل از این مدت هیچ پاسخی دریافت نکرد.
ب. مگر صبر خداوند به سر آمده است؟ [ترجمۀ قدیم، آیا روح خداوند قاصر شده است] قوم اسرائیل در نادانی خود فکر کردند که مشکلْ خدا است. آنها باید درک می‌کردند که روح خداوند هیچ‌گاه قاصر و محدود نمی‌شود؛ بلکه آنها بودند که تمام محدودیت‌ها را ایجاد کردند.
یک) «آیا باز هم فکر نمی‌کنید که وقتی فقط به دنبال برکات کوچکی هستیم، چنان رفتار می‌کنیم که گویی روح خداوند قاصر و محدود شده است؟ من بسیار خوشحالم که می‌بینم در یک سال سیصد یا چهارصد نفر ایمان آورده‌اند و به این کلیسا افزوده شده‌اند، و از دیرباز نیز چنین بوده است؛ اما اگر روزی به این فکر کنم که این تنها کاری است که ممکن است انجام شود، آنگاه روح خدا را قاصر و محدود می‌سازم.» (اسپرجن)
ج. آیا کلام او برای آن کس که به درستی گام بر‌دارد نیکو نیست؟ کلید حفاظت از آنها در بحبوحۀ داوری این بود که محکم به کلام خدا بچسبند. وقتی کلام خدا را رد کردند، از نظر مادی و روحانی فقیر و درمانده رها شدند.
۲. آیات (۱۰–۱۱) قوم خدا انبیای دروغین را می‌پذیرند.
برخیزید و بروید،
زیرا اینجا مکانی برای استراحت نیست،
چراکه در آن نجاستی هست
که به بلایی مُهلِک هلاک می‌کند.
اگر شخصی دروغگو و فریبکار از راه رسیده، بگوید:
«من از شراب و مُسکِرات برایتان موعظه خواهم کرد،»
او واعظ این قوم خواهد شد!
الف. اینجا مکانی برای استراحت نیست: میکاه دروغ‌های انبیای دروغین را آشکار کرد و نشان داد که آنها هرگز واقعاً نمی‌توانند به قوم استراحت دهند. سخنان انبیای دروغین نجاست است و به جای سلامتی، استراحت و احیای کلام خدا، بلایی مُهلِک به همراه می‌آورد.
ب. اگر شخصی دروغگو و فریبکار از راه رسیده: با وجودِ نزدیک بودن داوری -به‌ویژه برای پادشاهی شمالی اسرائیل- انبیای دروغینی وجود داشتند که از روزهای شراب و مُسکِرات صحبت می‌کردند و به قوم فریب‌خورده آرامش و امید کاذب می‌دادند. «یاوه‌گویان» واقعی این انبیای دروغین بودند، نه انبیای حقیقی خدا که در دوران میکاه توسط شریرانْ یاوه‌گو خوانده می‌شدند (میکاه ۶:۲). آنها انبیایی را می‌خواستند که به آنها بگوید مشروبات الکلی فراوان خواهد بود (من از شراب و مُسکِرات برایتان موعظه خواهم کرد).
۳. آیات (۱۲–۱۳) وعدۀ احیا.
ای یعقوب، به‌یقین همۀ شما را گرد خواهم آورد؛
و بی‌گمان باقیماندگان اسرائیل را جمع خواهم کرد.
ایشان را همچون گوسفندان با هم در آغل خواهم نهاد،
و همچون گله در میان چراگاهش،
و زمین از هیاهوی مردمانِ بسیار، مملو خواهد شد.
گشایندۀ راه، پیشاپیش آنان بر خواهد آمد؛
آنان راه را گشوده، از دروازه خواهند گذشت و بیرون خواهند رفت.
پادشاهشان پیشاپیش آنان خواهد رفت،
و خداوند در رأس ایشان.
الف. ای یعقوب، به‌یقین همۀ شما را گرد خواهم آورد: اگرچه وعدۀ داوری به‌خاطر گناه عظیم قوم خدا داده شده بود، اما آنها هنوز از فیض و نیکویی خدا دور نبودند. او همچنان به باقیماندگان اسرائیل وعدۀ احیا می‌داد.
ب. زمین از هیاهوی مردمانِ بسیار، مملو خواهد شد: باقیماندگان کم نخواهند بود؛ مردمانِ بسیار به سوی خداوند و راه‌های او بازگردانده خواهند شد و خداوند در رأس ایشان خواهد بود.
ج. گشایندۀ راه: این را می‌توان به‌عنوان یک لقب ترجمه کرد؛ نسخۀ کینگ جیمز آن را رخنه‌کننده ترجمه کرده است. ما می‌توانیم این را به‌عنوان یکی از القاب مسیحایی پرارزش، اما کمتر شناخته شده برای عیسی در نظر بگیریم. در این منصب، او فرمانده و رهبر قوم خود است که در جلوی گلۀ خود حرکت می‌کند. ما به یک رخنه‌کننده، یک راه‌گشا برای زندگی‌های خود نیاز داریم.